--"Ons Dagboek"--

Dit is de rubriek die volledig voor poëzie en proza is voorbehouden.

ria
Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
Locatie: waar het goed is om wonen...

26 okt 2011, 22:39

De tijd is te kort, om alles te doen, wat ik zou willen doen.
Misschien is hij niet tekort, maar neem ik teveel hooi op mijn vork.

Ik las een mooie bezinning door iemand van Ivoorkust geschreven.
"Ivoorkust" ik ben er een paar keer geweest toen onze dochter er woonde
met haar gezin. Door de rebellie moesten ze echter het land verlaten om
zich daarna in Mali te vestigen. Ik hou van Afrika, door de aders van mijn
kleinkinderen stroomt er ook Afrikaans bloed, gemengd met het onze.

Het is niet gemakkelijk als je kinderen en kleinkinderen zo ver weg wonen.
Vroeger gingen we er om de 2 à 3 jaar naar toe en tussenin kwamen zij naar België.
Maar om gezondheidsredenen gaat dat voorlopig niet meer.
We kijken er dus naar uit als zij naar Vlaanderen komen.
Maar kleine kinderen worden zo vlug groot en daar moet men veel van missen.
Ach, zo zal ieder wel zijn problemen hebben.

vriendelijke groeten
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.

denook
Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
Locatie: Vlaams-Brabant

28 okt 2011, 23:04

Dichter bij dichten door dichten ... einde (of toch niet?)

Vorige dinsdagavond, laatste les in de reeks 'gedichten schrijven enz ...'
Nieuw onderwerp: 'stromen ...' in welke betekenis ook, en dit naar aan-
leiding van gedichtendag in januari, die hetzelfde thema zal hebben.

We waren met tien leerlingen dit keer.
Hier enkele pennevruchten.

1) Stroom

Zij vluchten
hun grens voorbij
gaan op in een anonieme rij.

Hij professor in talen
zij bankbediende

aan het loket
worden zij gevangen
twee vogels in een aanvinkvak

zij wonen nu in wachtlijsten
hebben geen idee welke richting
huiswaarts is

2) Als niets op aarde nog beweegt,
zelfs ogen niet meer knipperen
en geen trillingen de oren nog beroeren ...
zou dan ook ons denken stilvallen?

3) Draaien en keren
Niet vergeten geld mee te nemen.
Morgenvroeg de soep uithalen.
Heeft ze haar zwemzak klaargezet?

Draaien en keren.
De planten nog binnen zetten.
Naar de oogarts bellen.
Wanneer komt Marie slapen?

Draaien en keren.
Laat me nu toch slapen!
Ga weg jij!
Laat me met r u s t.

4) Dam

Daar stopt het glijden over stenen
Water keert zijn blik in bange wenteling
En duikt overkop
Op zoek naar de voortgang van eeuwig drijven
De stroom
stilgehouden bij de stenen

5) Op bezoek bij oma

nicnacjes en dammen

op bezoek bij oma

buisjes en infusen

Oma gereduceerd
tot sijpelend beekje

Aan de muur
"The stream of Jesus's blood
washes away all our sins"

Amen

6) Wisselstroom, gelijkstroom
Teveel Ampère,
Knetter van jou!

7) Stromen rijmt op bomen.
Stromen stromen verder
en bomen trillen staande.
Ze zijn jaloers op elkaar,
"konden wij maar stromen", dromen bomen,
"wij worden moe", zuchten stromen
en klotsen blij tegen de stuwdam
of lozen zichzelf in zee.

8) Stroom

Hij keuvelt kabbelend rust
soms onverwacht ruig
met schuimende kop
of héél traag
weerkaatst hij
de stilstaande aarde rondom
dan krachtig neerwaarts
in vrije val
verheven tot nevel
strooit hij dauwdruppels op het gazon

9) Vrijheid

De kraan droog
de emmer leeg
het ei ongekookt
het water vrij

10) Fine

Mezzoforte
c r e s c e n d o
forte
en dan ...

niets ...

uitgedoofd.
Onbeweeglijk
enkele tellen
ingehouden adem

en dan ...

inademen ...

applaus.


Dat was het dan. Even nog uitleg bij de titel hier: ... einde (of toch niet?)
Misschien komt er een vervolg op deze lessenreeks.
Dan wil denook er graag weer bij zijn, en enkelen met hem.
Zal de kwaliteit van de stukjes dan (nog) beter zijn?

denook

denook
Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
Locatie: Vlaams-Brabant

09 nov 2011, 23:21

Kwaliteitskranten en magazines,

Jaren geleden wist iedereen dat men in krant A kon lezen hoe de koe
van boer Nelis in de gracht was gesukkeld, of hoe 'vandalen' in de markt-
straat vier vuilnisemmers hadden omgegooid.
Krant B, elitair, hield zich met dergelijke persberichten niet bezig, doch
bracht haar lezers waardevolle lectuur, degelijke achtergrondinformatie,
gewaardeerde besprekingen van culturele evenementen.
De jongste jaren stel ik vast (-en velen met mij-) hoe de kranten A en B
schijnbaar dichter naar elkaar toegroeien. Krant A krikt zijn niveau wat
op - terwijl de koe wel blijft. Krant B daarentegen zal ook (- bij TV zou
men zeggen "voor de kijkcijfers"-) al eens een bericht over een ongeluk
met gewonde of een schuurbrand doorgeven.
Allemaal ok, ware het niet dat, terwijl krant A het eigene van vroeger
bewaart, doch ook wat hoger mikt, krant B het nu ook wat lager zoekt,
terwijl de degelijkheid waar het om werd geroemd, gedeeltelijk verwatert.

Een flagrant voorbeeld(je).
Zaterdag ll. genoten we in de Bijloke in Gent van een prachtig klassiek
concert.
In krant B werd dit voorgesteld en aangekondigd met o.a. volgende tekst:
'werk van Tshaikovsky en anderen - soliste: Anna Vinnitskaya, violiste ...

Wat werd er gespeeld? Een groot werk van Prokoviev en een groot werk
van Shostakovich, terwijl van Tshaikovsky (-wel de bekendste naam voor
de krantmensen waarschijnlijk-) een kort inleidend werkje werd gebracht..
Nog erger: Anna Vinnitskaya is GEEN violiste, doch een pianiste, en wat
voor een, uitgesproken winnares van de Koningin Elisabethwedstrijd 2007.
Mensen van krant B kunnen opwerpen dat in krant A over dit concert niet
eens werd gesproken. Akkoord, doch men verwacht dat daar ook niet.

Er zijn ook de 'betere' weekbladen.
Hier ook geen naam. Het gaat wel over het weekblad dat van zichzelf
denkt dat ze 'hét' blad zijn voor de Vlaamse intellectueel. Ben ik verkeerd,
ik weet het niet, doch ik voel de kwaliteit gevoelig achteruitgaan.
Het blad telt al jaren hetzelfde aantal bladzijden. Naast de hoofdrubrieken
'Samenleving', Economie', 'Wereld' ...is er ook de rubriek 'Cultuur'.
Die laatste is nu verdwenen!
Het waren een tiental bladzijden, met bijdragen uit de kunstwereld, het
ene al beter dan het andere. Iedere week was er een volle bladzijde,
met 'Boek van de week', waarin een grondige bespreking over een (goed)
boek en de schrijver (schrijfster). Op een andere bladzijde werden
(-ook iedere week-), drie boeken (-waaronder dichtbundels-) voorgesteld,
gewikt en gewogen.
Maar, zoals gezegd, deze 'Cultuur-rubriek' is nu volledig weg en de boek-
besprekingen uiteraard ook.

Waardoor deze bundel Cultuur is vervangen wil ik nog uitzoeken, want,
het aantal bladzijden is gebleven.
Het zal bijna zeker een verarming zijn, als het al niet om een aantal extra
bladzijden reclame gaat ...

denook

Dtm
Lid geworden op: 09 apr 2011, 15:00

11 nov 2011, 17:38



Dag dagboek,

misschien ben je verdrietig of wel opgelucht, dat kan ook,
want vandaag sluit dat opgefokte shoppingcenter
van bedrukt papier en kookboeken.

En jij, dagboek, behoort tenslotte ook tot de familie van het woord.
Hoewel ik vrees dat je eerder met de rug aangekeken wordt
binnen dat intellectuele gezelschap. Ach, iedere familie heeft wel een zwart schaap.
Of een Liegend Konijn. Vraag dat maar aan Deleu.

Maar wat ik je wil zeggen,
ik merk dat je op zoek bent. Naar je sjieke nicht.
De literatuur. La demoiselle de bellettrie.

Wel, ze is verhuisd. Focus je even op de bijlage
van ... ik noem geen naam. Want ik vermeldde die al.
En zo kan je weer bijlezen. Over wat er zo al gebeurt
in het Land van je Alfabet.

Bon voyage.





marleenff
Lid geworden op: 04 sep 2011, 21:32
Locatie: Wevelgem

13 nov 2011, 20:48

Dag boek, of dag dagboek.

Ik hoop dat jij je beter voelt met je bezoekers. Er zijn soms van die baaldagen, weken, maanden...
Jij ziet hier van alles voorbijkomen. Neen, deze keer schrijf ik geen poëzie of proza, maar gewoon woorden, die zoals velen zeggen, er eens uit moesten.
Moet ook kunnen, want niet iedereen is van de adelijke stand of wordt scheef bekeken.
" dromen werden vertrappeld door de schoenen van het lot "

lotte
Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
Locatie: Tielt

14 nov 2011, 18:44

Dag uit het leven van een hond

ik ben een ierse setter,
als jonge pub verkocht voor veel geld
aan een goed baasje.
Mijn baasje woonde recht over zijn ma,
ik was ook daar zeer graag gezien.
Mijn baasje is al enkele maanden geleden gestorven.
Toen werd ik geadopteerd door zijn buren,
lieve mensen die hard werken in hun frituur.
Het zijn dus brave mensen, doch geen hondenkenners.
Ze begrijpen mij niet en ik hen ook moeilijk.
Zo moeten ook nu weer onze wegen scheiden.
De zus van mijn vorig baasje en haar vriend
kennen een bevriend koppel die echte hondenliefhebbers zijn.
Ze hebben een grote omheinde tuin, zegt men,
waar meerdere rasgenoten veel loopruimte hebben.
Het komt daar op een hond min of meer niet aan.
Daar ga ik straks naartoe.
Ik zal er gelukkig zijn, denk ik.
Ik ben dan wel ver van de plaats waar ik ook gelukkig was.
En ook, de laatste levende herinnering
tussen mijn eerste baasje en zijn ma gaat nu weg,
want dat ben ik.
We zullen nog veel aan elkaar denken ... denk ik,
zeker de eerste dagen.
En ja, bijna vergeten,
ook lotte zal ik erg missen

Hinde.

Wiana
Lid geworden op: 24 okt 2004, 19:04
Locatie: Brugge

14 nov 2011, 19:21

PS.
en ... lotte mij .... denk ik .

Ze zal me toch wel es komen bezoeken, mag ik hopen


(smile )

Hinde
HP Notebook - Windows10 Home
Intel(R)Core(TM)i5 - 6200U CPU@2.30GHz -2.40GHz
RAM 7,92 GB - 64bits best.x64-proces.

ria
Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
Locatie: waar het goed is om wonen...

16 nov 2011, 20:28

Soms moet een mens eens zijn hart uitstorten.
Is dit dagboek daarvoor de juiste plaats?

"Pesten" eerlijk, ik zou het nooit doen.
Maar men kan niet beletten dat je door anderen wordt gepest.

Het zal inmiddels al wel een paar jaar geleden zijn, (de tijd vliegt)
dat ik in het topic "Religie" werd buitengepest.
Wie dat toen niet gevolgd heeft, wil ik ook nu niet met het hele verhaal opzadelen.
Anderen zullen het zich misschien herinneren.

Om een lang verhaal kort te maken, ik keeg hier in poëzie een warm plekje.
Dank zij de inzet van vele vrienden bij Poëzie, die ik daarvoor dankbaar blijf.

Geen discussies, geen pesterijen, alleen plaats voor bezinning,
mooie teksten, religieuze kunst en gebeden.

Helaas, sommigen kunnen het niet laten ook in dit vredevolle topic,
hun gal uit te spuwen.
"Respect" voor de overtuiging van gelovigen is hen onbekend.

Maar dat is ook wat op vele plaatsen in de wereld,
zelfs in ons eigen land en Europa gebeurt.
Christen zijn in deze tijd is niet evident.
Op vele plaatsen wordt God buitengesloten.
In de media, maatschappij, scholen, families en gezinnen.
En vaak worden gelovigen belachelijk gemaakt.

Dat is wat met regelmaat gebeurt, zelfs in een topic dat alleen maar
staat voor vrede en verzoening.
Een topic dat bovendien geen plaats biedt aan discussies.
Op die basis werd het door de moderatoren toegelaten.

Respect voor elkaars overtuiging, dat is wat bij sommigen ontbreekt.
Natuurlijk gaat het niet om mensen die deelnemen aan dit dagboek,
of de andere topics van poëzie. Integendeel.

Soms denk ik dat mijn naam, bij enkelen, werkt als een rode lap op een stier.
Zij zullen er zich moeten bij neerleggen.
Ik dank de mensen die regelmatig het topic bezoeken en er zelf ook
mooie bezinningsteksten, gebeden en kunst plaatsen

Bedankt dagboek, een luisterend oor heeft mij deugd gedaan.

ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.

denook
Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
Locatie: Vlaams-Brabant

18 nov 2011, 18:26

Weer moet ik mijn geestelijke vader bijspringen; bijspringen niet in de
betekenis van helpen of steunen. Neen, eerder een poging om recht te
trekken waar hij uit de bocht is gegaan.
Hij zal zelf geen mea culpa slaan, laat staan openlijk toegeven hoe hij
verkeerd redeneerde en ongegrond een aanval inzette. Zo ken ik hem.
Zijn categoriek willen aantonen hoe in de geschreven pers de kwaliteit
merkbaar achteruit gaat, is zich nu wel even tegen hem aan het keren.
Ik had hem nochtans verwittigd.
Eerst moest iedereen in zijn omgeving het liedje aanhoren over de terug-
val in dag- en weekbladen. Alsof mensen niets anders te doen hebben dan
daar bij stil te staan.
Dan maar de pen ter hand genomen en naar 'ons dagboek'.
Voor de kwaliteitskrant kon ik volgen. Het voorbeeld dat hij gaf stond er
gedrukt: totaal fout als berichtgeving en zeker niet van aard om als op-
roep de muziekliefhebbers warm te laten lopen.
Maar dan het 'klasse'-weekblad! Hier trok hij alle registers open om een
leemte aan te klagen, en vooral het gemis van de wekelijkse boekbe-
sprekingen, die samen met andere culturele bijdragen, zomaar waren
verdwenen.
En wat blijkt nu... deze boekbesprekingen zijn niet weg. Integendeel, de
twee bladzijden van voorheen zijn er nu drie geworden en de presentatie
is beter en oogt mooier dan vroeger. Alleen staat alles niet meer in het
moederblad, doch in een bijgeleverd Focus-magazine.

Mag ik nu, vooraleer verder te gaan, Dtm danken die denook weer op de
goeie weg hielp. (Zonder Dtm was hij misschien in staat geweest de re-
dactie van het blad zelf aan te vallen ... wie weet?)

Blijft nog de vraag: waarom zag denook dat zelf niet?
Welnu beste lezer, ik ken denook beter dan wie ook en daarom begrijp ik
sommige reacties ook beter.
Ik kan het weekblad vergelijken met Sennet hier.
Er zijn topics waar hij ieder woord leest en andere die hij nooit opent.
Dat is gegroeid en heeft te maken met wat hij voor zichzelf goed vindt qua
inhoud, stijl of een andere waarde. Zolang iemand hem er niet op attent
maakt dat een bepaalde topic merkbaar is verbeterd en de moeite waard
om weer aandacht te krijgen, blijft hij dicht.
En omgekeerd, een nieuweling die in een eerste schrijven laat aanvoelen
iets in zijn mars te hebben, blijft hij volgen, regelmatig; ook weer tot ...
Zo ook met alle lectuur die hij binnen krijgt.
Het bewuste weekblad met de bijbladen is te omvangrijk om alles te
volgen. Dus leest hij elke week dezelfde rubrieken met aandacht en blij-
van ook daar andere weer onaangeroerd.

De boekbesprekingen waren weg; dat zag hij wel.
Maar, ergens anders zoeken ... neen dus.

Als dagboek die zijn handel en wandel nauwkeurig volgt, blijf ik hem erop
wijzen, hoe sommige feitjes, die hij als normaal beschouwt, misschien
toch beter eens herzien konden worden. Maar ja ...
Ik blijf mijn best doen,

groetjes, 'ons dagboek'

ria
Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
Locatie: waar het goed is om wonen...

23 nov 2011, 11:33

Ik weet niet of anderen het ook merken, ik alleszins wel.
Feiten, data, gesprekken, nummers, geen probleem,
daarvan houdt mijn PC nog zo wat alles bij.
Maar namen, dat is een ander paar mouwen.
De letters waarmee ik die naam spel, liggen op mijn tong,
maar....de rest ken je.
Ik kan haar, hem beschrijven, tot in vele details, maar de naam, o wee !
Dat is geen oud zeer, reeds in mijn jeugd had ik er af en toe last van,
maar nu wordt het alleen maar erger.
Welk deeltje van mijn hersenen is daarvoor verantwoordelijk?
Ik zal het eens aan mijn zoon moeten vragen, dat is nl zijn vak.

Zolang ik mijn dierbaren, met naam, geboortedatum en eigenschappen
blijf onthouden, geen probleem.
Het is natuurlijk wel vervelend als men iemand ontmoet van vroeger
en men diens naam vergeten is.
Enfin, ik hou het al 72 jaar vol. Hopen dat het niet erger wordt.
Of is het tijd om toch maar eens GINKGO BILOBA te beginnen nemen.

Misschien geen slecht gedacht, en baat het niet, schaadt het niet. :lol:

ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.

denook
Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
Locatie: Vlaams-Brabant

26 nov 2011, 22:01

Leonard, Raymond, Eduard en ... de 'Schelle',

Geen moderne namen zul je zeggen. Kan ook niet.
Ze horen toe aan patiënten op de geriatrie waar ik wekelijks mensen op
en af haal, naar en van de bijhorende kinézaal.
Hierover werd reeds menig stukje geschreven in dit dagboek, meestal
met een nostalgische knipoog. Nostalgisch vooral voor mezelf omdat ik
hier ook reeds een respectabel aantal jaren rondloop.
Dendermonde is niet alleen de stad met de kliniek waar ik werk, doch
ook de stad met de school waar ik zoveel jaren terug als interne leerling
aanwezig was.

Vorige woensdag was het weer zover.
Ik stapte door de lange gang en bracht Leonard terug naar bed C in
kamer 18. Tijdens de babbel, traag stappend, kwamen we bij het voetbal
terecht.
In mijn humaniora-periode, en dus als intern-leerling, mochten we maan-
delijks één zondag naar 'de voetbal', naar 'den AVD'.
Eigenlijk was het K(van koninklijke) Atletiek-Vereniging Dendermonde,
doch men noemde de ploeg gewoon 'den AVD'.
Ze speelden toen in derde Nationale; ja, een bepaalde periode zelfs
hoger dan 'den Eendracht' uit Aalst. Ze gaven mooie voetbal en we waren
hevige supporters.
Ik ben lang de namen van de meeste spelers blijven onthouden. Dat
waren toen onze idolen, en zeker omdat we ze slechts bij mondjesmaat
mochten bewonderen.
Nu herinner ik me nog de gebroeders Verhelst, fijne techniekers, Palme-
neire, een stormram, Burggraeve een jonge flankspeler, Van Hoeywegen,
in het gewone leven advocaat en later hogerop gaan spelen bij den
'Daring' (of was het 'Union') in Brussel.
Twee van de beste spelers waren overgekomen van het grote Beerschot.
Naar het schijnt moesten ze daar weg wegens een vrouwenkwestie. Dat
heb ik maar veel later vernomen. Tot daar. Het waren De Coster, een
panter in zijn doel en Van Mele, een grote robuste stopper, een rots.

En dan was er een naam die ik reeds vele jaren kwijt ben, al was het de
enige speler wiens adres ik kende.
Oudere mensen rond Dendermonde, volg even mee ...
Vroeger was de Brusselsestraat 'dé' winkelstraat van 't stad.
Midden in de Brusselsestraat kwam het 'Vestjen' uit: oude straat, oude
huizen, krotwoningen ...
En juist op de hoek van de Brusselsestraat en het 'Vestjen', stond een
kleine café, met daarnaast een stinkende beek. En in dat huis woonde
een der beste spelers van den AVD.

Aangekomen op kamer 18 ging het gesprek verder, met Leonard, nu bij-
gestaan door Raymond uit bed A. We haalden nog meer herinneringen op
aan toen, doch zochten samen tevergeefs naar de speler uit het groe-
zelig café. Tot plots Eduard uit bed D zich voor het eerst roerde ...
"Verschelden, de Schelle ..."
Inderdaad het was Verschelden. Herkenbare vreugde bij iedereen en
weer verder gezocht. Toen kwamen er nog minstens tien namen die ik
niet kende. Dat waren dan spelers van vóór mijn tijd. Inderdaad, Ray-
mond was vijftien jaar toen ik geboren werd.
Hij was ook naar hetzelfde college geweest als ik, en begon nu, na de
voetballers, bijnamen van zijn leraars te geven: den bluts, de petat, de
neus, de spit, de bokser enz. Ik kende ze niet.
En mijn namen: koerspaard, piet scheet, richarken, den bol, lipopee ...
kende hij dan weer niet, want na zijn tijd.

Het was hoe dan ook een twintigtal minuutjes een gezellige boel op kamer
18. En dat allemaal door een vrijwilliger die in de gang zijn best deed om
een gesprek aan te knopen, en nu blij is dat hij de naam 'Verschelden'
heeft terug gevonden.
Zou de man nog leven denk je ... Ik weet het niet.

denook

ps 1.
den AVD speelt nu nog in ... tweede provinciale,

ps2
het 'vestjen' van toen noemt nu 'Oude Vest' en is nu 'de' winkelstraat van
Dendermonde: breed, veel parking, moderne en grote handelszaken;
het bewuste cafeetje bestaat reeds lang niet meer ....

ria
Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
Locatie: waar het goed is om wonen...

29 nov 2011, 23:05

Over namen gesproken;
Arthur, Louis, Guust, Marie, Jef, Paulien, Pierre, Juul,
ze zijn zo tussen de 9 maanden en 12 jaar.

Namen die ook in onze familie voorkwamen, 80, 90 en meer dan 100 jaar geleden.
Arthur is genoemd naar de grootvader van zijn papa.
Waar Louis zijn naam haalt weet ik niet, noch langs mama's noch langs papa's zijde.
Een andere kleuter noemt ook Lowie, maar op z'n Vlaams geschreven.

Guust, Marie, Paulien en Juul, zijn namen van mijn grootouders,
die ook bij de jeugd terug te vinden zijn.
Al schreef mijn grootvader langs moeders kant "Jules" en werd Marie
eigenlijk "Marieke" genoemd.
Eén van mijn kleindochters heet ook Marieke, genoemd naar haar over-
overgrootmoeder, haar overgrootmoeder (Maria) de moeder van mijn man.
En ook naar mij, beweert mijn dochter, want ik werd eveneens "Maria" gedoopt.
Vier generaties Marieke of Maria, is dat niet mooi?
Ons buurjongetje van 4 noemt Jef en mijn kleinzoon die 1 dag ouder is, werd Jan gedoopt.
Zijn dat niet allemaal namen uit de "goede oude tijd"?
Wij mogen ons gelukkig prijzen met verscheidene kleinkinderen.
Enkelen zijn niet meer zo klein, maar tussen 9 en 23 jaar.
Zij dragen moderne namen, maar als je die ontleedt, zie je er weer de
mooi oud-Vlaamse woorden in terug;
bv. Stef (Stefaan), Bram, Warre (van Eduard) Babs (Barbara)
een Tinne en een Martine en tenslotte Matty.
Waar dat vandaan komt weet ik niet? Misschien van Mathilda?

Korte namen vind ik persoonlijk wel mooi, maar buitenlandse namen
voor Vlaamse jongeren, vind ik minder geschikt.
Mijn vader werd gedoopt Petrus-Jozef, maar werd altijd Jos genoemd.
Na 5 meisjes, kreeg hij eindelijk een zoon, die prompt ook Jos werd gedoopt.
Zijn eerste kleinzoon, onze oudste zoon, had hij ook graag die naam weten dragen.
Maar het werd een Kris, een naam die mijn man en ik al lang koesterde
voor een lang verwachte zoon.
In ieder geval werden Kris en zijn vava dikke vrienden.
Kris was van jongs af aan erg leergierig.
En vava, die van heel veel op de hoogte was vond in hem een gedroomde
kleinzoon.
Niet dat hij zijn kleindochters, die aan Kris vooraf waren gegaan, verwaarloosde. Integendeel.
Maar Kris was in die tijd de enige kleinzoon, tussen een bendeke meisjes.
Gelukkig kwamen er later nog enkele kleinzonen bij.

Een gelukkige tijd, bijna 40 jaar geleden.
Dag vava, dag moeke, met dit verhaal over namen heb ik even in liefde en dankbaarheid
aan jullie teruggedacht. Iets wat ik nog dikwijls doe.

je Mieke (zo noemde mijn vader mij)
Laatst gewijzigd door ria op 04 dec 2011, 23:03, 1 keer totaal gewijzigd.
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.

lotte
Lid geworden op: 26 apr 2005, 13:47
Locatie: Tielt

04 dec 2011, 20:09

Het naderend moment.

Hij en hij
zes maanden in dezelfde ziekenhuiskamer
Hij, Roger vertrekt
een plaats kwam vrij in een home

met regelmaat wrijven ze hun gevoelens weg, discreet
zo snel kan afhankelijkheid vriendschap worden.

Bedankt Roger en Mariette om wat jullie voor mijn man betekend hebben.
lotte.

denook
Lid geworden op: 20 aug 2006, 13:25
Locatie: Vlaams-Brabant

09 dec 2011, 11:47

WAS IK TE NAÏEF?


Weer eens naar Dendermonde, geriatrie met kinezaal geriatrie.
Dat lijkt een nooit droogstaande inspiratiebron.
Woensdagmorgen, denook gaat patiënt Theo ophalen voor de kine.
Deze drinkt zijn laatste koffie: "wacht even, ben zo klaar".
Theo ziet er niet erg oud uit (-4 jaar ouder dan denook blijkt even later-),
heeft een heldere blik en praat in - wat wij noemen - deftig Nederlands.
Zijn familienaam is dezelfde als van een groot minister uit vroeger jaren.
Ja, dat was een oude nonkel van hem. Als Theo vroeger zijn naam
moest doorgeven en men vroeg hoe dat geschreven werd, antwoordde
hij lachend: "zoals van de minister".

De koffie is leeg, doch Theo blijft doorpraten: over zijn werk vroeger.
Hij was eerste luitenant op een grote oceaanreus die regelmatig naar
Congo vaarde.

Lijkt me een interessant man.

De consul van Congo heeft hem meerdere keren gevraagd om geheime
brieven - die niet per post mochten worden verzonden - mee te nemen,
wat hij ook deed.

Een merkwaardig man die Theo.

Die oude boten bestaan nog altijd maar varen niet meer. Ze liggen nu in
Zwitserland waar ze worden 'opgekalfaterd' (- ik dacht dat dit een dia-
lectwoord was, doch het staat wel degelijk in Van Daele -). Naar het
schijnt zijn ze bijna helemaal klaar en dan zouden ze weer worden inge-
schakeld voor de Congoreizen. Dan wil ik er weer bij zijn.

Maar Theo toch ...

En of zijn vrouw nog leeft?
Hij heeft nu twee vrouwen; dat komt zo ... Zijn eerste vrouw was zeer
vroeg geestesziek en werd opgenomen in de psychiatrie in Lede, bij de
zware gevallen. Er was nooit kans op beterschap, integendeel.
De hoofdgeneesheer zei hem dat zijn leven verder ging en hij moest
uitzien naar een nieuwe vrouw; wat ook gebeurde.
Maar wonder boven wonder genas de eerste vrouw en vroeg om naar
huis te komen. Hij vertelde haar van de tweede vrouw, doch dat was
geen probleem. En zo leeft hij nu samen met twee vrouwen die elkaar
heel graag zien.
En wie hem komt bezoeken?
Ze komen altijd samen en zijn heel lief voor hem.
En hoelang ze al met drie samen wonen?
" Vanaf het jaar 1940"...

Nu pas vermoedt denook dat er iets 'niet klopt'.
We zijn ondertussen bijna dertig minuten aan de praat.
"Kom Theo, we gaan nu door."
Komt de verpleegster binnen. "Ha, neen, hij is nog niet gewassen".

Denook weg. In de gang vraagt de poetsvrouw aan de deur: "zeker
weer een lang gesprek?" "Ja Christel".
En of hij weer verteld heeft van de oorlog en hoe hij weken in de loop-
graven heeft gelegen?
Neen, dat niet. hij vertelde wel over de oceaanreuzen.
Dat verhaal kende Chritel dan weer niet, wel lange oorlogstaferelen.

Denook komt toe in de kinezaal.
"En waar Theo is?" vraagt hoofdkinesist Peter.
"Hij moest nog gewassen worden."
"En of ik daar zolang moest voor wegblijven - toch niet geluisterd naar
zijn verhalen zeker?"
"Jawel Peter".
"Wat ben je soms nog naïef denook..."

Kan zijn dacht ik. Doch Theo heeft dan toch maar - op zijn manier - een
ontspannend halfuurtje doorgebracht ... troostte ik mezelf.

denook

ria
Lid geworden op: 09 sep 2004, 13:19
Locatie: waar het goed is om wonen...

09 dec 2011, 12:57

Er zijn zo van die plaatsen waar de deur altijd openstaat.
't Is te zeggen, zolang men de code kent en kan onthouden.

Vorige week bracht ik een kort bezoek aan iemand in de psychiatrie.
Dat deel van het ziekenhuis heb ik nog maar een paar keer van binnen gezien.
De nog jonge dame die ik bezocht, had een kamer alleen met een raam aan de straatzijde.
Ik heb haar al eens bij een vroegere opname bezocht.
En als ik mij goed herinner was daar geen raam naar buiten (misschien op een koertje).
Ik denk dat ik er zieker buiten zou gaan, dan ik was binnengekomen.
Ik heb nood aan licht, lucht, groen om mij heen en als het effe kan, de blauwe hemel zien.

Dat ziekenhuis is in volle expansie, aan alle kanten, zo ook die psychiatrie.
Een gebedsruimte-kapel is opgeofferd voor die ongebreidelde groei, van buiten en van binnen.
De gebedsdiensten gebeuren nu in een polyvalente ruimte,
waar iedere zondag alles opnieuw moet opgebouwd worden.
Een heel werk voor de vrijwilligers, die er ook niet jonger op worden.

Een zieke mens genezen, dat is prioriteit in een kliniek en daar sta ik helemaal achter.
Maar ruimte en tijd voor de heling van de ziel, is van evengroot belang.

Gelukkig zijn er drie pastores (waaronder 1 priester) die de zieken,
die dit wensen, persoonlijk bezoeken.

Speciaal aan mensen die het moeilijk hebben met hun gezondheid,
of die zich eenzaam voelen, zend ik een hartelijke groet.

Het zonneke schijnt hier, moge dit ook bij u zo zijn.
ria
Onder uw bescherming, o Moeder van God en ook onze moeder.